Smak herbaty, 2004, Japonia

Ciepły, rodzinny, wzruszający - a zarazem zabawny i surrealistyczny film, którego akcja dzieje się w małej spokojnej miejscowości japońskiej. Małej Sachiko towarzyszy gigantyczna wersja jej samej, której nikt oprócz niej nie widzi, młody Hajime zakochuje się w koleżance z klasy, dla której uczy się grać w grę go, ich dziadek realizuje swoje marzenie - nagranie urodzinowej piosenki, ich matka rysuje kadry krótkiego projektu anime... a wszystko pełne ciepła, spokoju, małych lecz ważnych marzeń i celów, do których każdy z nich dąży.

tytuł oryginalny: Cha no aji, 茶の味
inne tytuły: The Taste of Tea, Smak herbaty
reżyseria: Katsuhito Ishii
scenariusz: Katsuhito Ishii
montaż: Katsuhito Ishii
muzyka: Little Tempo
zdjęcia: Kosuke Matushima
scenografia: Yuji Tsuzuki
kostiumy: Ikuko Utsunomiya
producent: Kazuto Takida, Kazutoshi Wadakura, Hilo Iizumi
występują: Tadanobu Asano (jako wójek, Ayano), Maya Banno (jako córka, Sachiko), Takahiro Sato (jako syn, Hajime), Satomi Tezuka (jako mama, Yoshiko), Tatsuya Gashūin (jako dziadek), Tomokazu Miura (jako ojciec, Nobuo), Anna Tsuchiya (jako Aoi Suzuishi), Ken'ichi Matsuyama (jako młody mężczyzna w czerwonej koszulce), Kaiji Moriyama (jako tancerz)

Polecam ten film. Film jest pełen ciepła, i takiego spokoju, o jakim się marzy, ale jest to spokój zdający się promieniować z bohaterów - którzy w harmonii z otoczeniem i ze sobą realizują swoje marzenia.

Ten ciepły spokój do filmu przede wszystkim wnosi Tadanobu Asano, który gra tutaj wujka Sachiko i Hajimego, opowiadającego im dziwaczną historię ze swojego dzieciństwa o tajemniczym lesie.

Film zaskakuje czasem dziwnymi obrazami, nie są one jednak niepokojące, są surrealistyczne jak oczarowujący dobry sen.

W filmie oprócz rodziny Haruno pojawiają się też inne - niezwykłe i zwykłe zarazem - postacie. To jest właśnie urok tego filmu - pokazuje on, jak można być zwykłym, normalnym człowiekiem, a zarazem jak niezwykłym i ciekawym :-) 

Film został nagrodzony wieloma nagrodami :-)

Moja ocena: 5 - podobało mi się, mogłabym obejrzeć i drugi raz :-D (szczególnie, że nie zauważyłam Ken'ichi Matsuyamy, którego znalazłam w obsadzie :-))